Marne se Momente

"Hoe sê mens dankie... Na soveel jare. Hoe sê mens dankie...  Al is dit laat Ek sal my ouers nooit ooit vergeet nie Vir wie ek lief is... vir goed onthou. Hoe vergeet mens die swaar en die seerkry? Deur te dink aan die goeie wat was! Daar is soveel wat leef in gedagtes, In hul fotos wat lê in die kas Kyk 'n slag rondom jou na die lewe Jy sal sien almal jaag net verby Gaan nou terug na 'n goue verlede Gaan vind weer jou vrede Jou anker...  Jou rede... En jy sal wel sien hoe die wiel vir jou draai." Nou ja... as ek 'n blog met 'n Jurie Els liedjie begin, wonder jy dalk of my blog ge-hack is, maar dis die refrein in my kop die afgelope paar dae: "...hoe sê mens dankie?!" Soos die jaar op 'n einde kom en die skool sluit en die praktyke toemaak en ek orals totsiens sê en dankie daarmee saam, besef ek net weer wat 'n eenvoudig-komplekse woord dit is. Soms sê mens mos dankie uit gewoonte, omdat jy goed opgevoed is en jou Ma dit i...

Hierdie is 'n foto van 'n Koning Rooibekkie ("Pin-tailed Whydah", vir die wat in Ingels voëls kyk)... en soos mens duidelik op die foto kan sien is hy 'n bakleier. Hy duld nie ander voëls in dít wat hy voel sý gebied is nie (dalk is die foto van 'n mannetjie, wat 'n wyfie probeer verlei ek weet nou nie, want ek is nie so goed met die identifisering nie en die arme vroutjies in die voëlkoninkryk trek mos maar aan die kortste ent wat "looks" betref)... inelkgeval... die Koning Rooibekkie herhinner my aan 'n Jack Russell hondjie, wat dink hy is 'n Doberman en wat al wat hond is aanvat, selfs al is hul twee maal sy grootte. So sal die Koning Rooibekkie ook nie skroom om die duiwe weg te jaag, wat BAIE groter as hy is nie. En die duiwe skrik, hoor! Maar daar is ook ander voëls, wat hulle nie steur aan die lawaaierige voël, met sy lang stert nie, soos die Lysters... en hul eet lustig/rustig voort. Wat interessant is van die Koning Rooibekk...

Kyk, daar is mos net een tyd soos dié tyd van die jaar: einde-van-die-jaar... daar is net één so moeg: sielsmoeg, uitgeput, opgebruik, totaal oorweldig, moedeloos, onherstelbaar verby... dit klink vreeslik maar dis die realiteit wat ek in my praktyk en in my vriendekring ervaar: beserings wat onverklaarbaar is en onverklaarbaar hardnekkig blý, sonder om beter te word en sonder om te vererger... dis só dat jy kan leef, maar nie voluit kan leef en eers wanneer jy jou lyf EN siel gerus het, sal jy herken (en kan erken) dat dit jou lewenskwaliteit met 40% verminder het en nie net met 10% soos wat jy jouself die heeltyd verseker het nie. Aan die een kant word die tyd al hoe minder: om projekte af te handel, om Kersfees toe te tel, maar ook word dinge stadiget: soos dit afsluit en klaarmaak... soms tot volgende jaar en soms vir ewig. Dus kry jy méér tyd om te doen of te dink of te murmereer... as jy dit vat? So het ek hierdie jaar ń paar tawwe (erge anglisisme maar "moeilik...

...dis nou waarmee ek gedink het om die engelse gesegde: "in a different league" te vertaal. Want sien, deur my lewe was daar nog min wat ek gevoel het mense is "in ń ander liga" as ek. (Nie omdat ek wintie is nie, net omdat ek nog altyd gevoel het ek is aanpasbaar en sensitief, ingestel op mense)... Maar soos ek ouer word (en hopelik darem wyser ook) en  al meer mense leer ken (en dalk ook groei in my onderskeidingsvermoë), besef ek al meer hoeveel mense in ń ander liga as ek is! (Dan is daar ook natuurlik die mense wat my pad kruis wat in ń liga van hul eie is - "in a league of their own", maar dis ń blog op sy eie!) Soms is dit fisies: ń vrou wat (soms is sy baie jonger as ek, soms is sy amper net so oud, of ouer as ek), wat net absoluut uitsonderlik sterk en/of begaafd of albei is. Dis een van die dinge wat ek soveel van CrossFit geniet: om oopmond te staan en kyk waartoe die menslike (néé vroulike liggaam) in staat is met oefening en vermoëns en...