Marne se Momente

Een oggend, dieselfde oggend wat Ma vir ons vir die eerste keer "alleen" kom kuier het, het ek wakker geword met ń simbool in my kop. Dit was my Pa se handtekening. My Pa het altyd vir my ń baie netjiese handskrif gehad, en sy handtekening was vir my nét so netjies én mooi: Die "J" het ń skerp punt stert gehad en die kop het hy so halfmaan, los van die rug gemaak. Te danke aan sy kort naam "Jan", kon hy dit heeltemal binne-in die "O" van Oberholzer (die lang deel) laat inpas. Die res van sy van is in vinnige, maar netjiese "lopende skrif" voltooi.  In daardie selfde lopende skrif het hy vir ons gediggies geskryf wanneer ons verjaar, of wanneer ons ń boek kry en so nou-en-dan ń briefie by jou kamerdeur. Ek onthou nog goed die een in Meyerspark, by my deur, wat met my raas oor my deurmekaar kamer: "Marne, hierdie is nou nie hoe ń dogter, ń toekomstige Ma se kamer moet lyk nie. Ruim asb. op. Ek en jou Ma wil nie weer hieroor praat nie...